سرخارگل گیاهی علفی و چند ساله از تیره کاسنی است. گلهای زیبای این گیاه زینتی و دارویی معمولاً به رنگهای ارغوانی، صورتی، قرمز ارغوانی، زرد و نارنجی است. دیسک مرکز آنها (گلهای لوله ای) سبز تیره، قهوه ای تیره و سیاهرنگ می باشد. گونه های مختلفی از این گیاه دارای خواص دارویی هـستند که مــهمترین آنـها Echinacea purpurea ، E. angustifolia و E. pallida  می باشند. ریشه این گیاه حاوی مواد موثره دارویی است و تنها گونه purpurea است که علاوه بر ریشه اندام هوایی آن نیز حاوی مواد موثره است. ارتفاع این گیاه حداکثر به 1 تا 1.5 متر می رسد. برگ های پایین ساقه تخم مرغی تا نیزه ای شکل هستند که حداکثر 30 سانتی متر طول و 20 سانتی متر عرض دارند. ساقه از انشعابات فراوانی برخوردار بوده و دارای پرزهای زبر و خشن است. این گیاه برای اولين بار در سال 1372 توسط جناب آقاي دکتر رضا اميدبيگي به ايران آورده شد و توسط آقاي دکتر سيد محمد فخر طباطبايي به نام سرخارگل نامگذاري گردید. سرخارگل به نور فراوان احتیاج دارد و خاکهای سبک (شنی) و متوسط (لومی) را تحمل می کند. قادر است خشکی را به خوبی تحمل نماید. این گیاه به سرما مقاوم بوده و تا دماي منفی 10 درجه سانتي گراد را به راحتي تحمل مي کند.